Jaap sluit zich op 13 mei 1942 aan bij de Prinses Irene Brigade samen met een aantal mannen die niet kunnen wachten om de strijd aan te gaan. Ondertussen lijkt het bij de Prinses Irene Brigade nog steeds een komen gaan van commandanten maar ook van manschappen. Eerder werd al een detachement naar de Oost afgevaardigd, deze mannen zullen later de basis vormen voor het Korps Insulinde die net als No2 Dutch Troop als één van de voorlopers van het huidige Korps Commandotroepen wordt gezien. Ook vertrekken er zoals eerder beschreven veel mannen met een detachement naar Suriname en als beveiliging van koningin Wilhelmina. Daarnaast zijn 2 maanden voor aankomst van Jaap ook nog 48 man vertrokken om te worden getraind als commando. Het gaat hier dus om honderden mannen die veelal tot de fitte en beter getrainde categorie behoren. Op een totale vullingsgraad die niet boven de 2000 manschappen komt is dit een aderlating en komt het de continuïteit van de training en daardoor de eenheid niet ten goede.  Het is in deze periode dat Jaap als jonge kerel van net 20 zich dus aansluit. Er bestaat geen twijfel dat de staat van de Prinses Irene Brigade op dat moment niet aansloot bij zijn ambities. Er is op dat moment ook nog steeds veel verloop door ziekte en is er bij onder andere bij wachtmeester van den Berge ook ongenoegen over de functie als gevechtssoldaat. Het lijkt er ook op dat er veel weerstand is tegen bepaalde leden van de regering in ballingschap die zeer bureaucratisch en uit de hoogte  handelt maar nauwelijks serieus genomen wordt in tegenstelling tot Koningin Wilhelmina, Prins Bernard en Minister-President Gerbrandy. Een regering die volgens de gewone soldaat voornamelijk bezig is met hun persoonlijke status die op dat moment nergens op gebaseerd lijkt, er is immers geen land te besturen en toch zijn er ministeries van bijvoorbeeld Binnenlandse zaken, Landbouw en Onderwijs. 

Al deze perikelen die ook veel Engelandvaarders tegen de borst stuit leiden er toe dat Jaap zich niet lang na aankomst als vrijwilliger meldt bij No 2 Dutch Troop, hij zal hier in augustus worden toegevoegd en gedurende de rest van de oorlog dienen. Hij heeft maar een doel net als veel andere net gearriveerde jonge Nederlanders, vechten tegen de Nazi’s en bevrijden van het vaderland. In een interview met Hans Sonnemans in de Vaandeldrager klinkt ook duidelijk door dat de Brigade niet de plek was waar hij moest zijn. Ironisch genoeg  zal uiteindelijk blijken dat het juist de Prinses Irene brigade is die eerder ingezet wordt dan Jaap zelf, het leven en met name de oorlog blijkt grillig. Jaap zal overigens nog meer dan genoeg actie zien diep in vijandelijk gebied. Eind 1942 wordt het van kwaad tot erger voor wachtmeester van den Berge die samen met anderen een rekest heeft ingediend om niet als gevechtssoldaat ingezet te worden. 

Eerder hebben een aantal collega’s waaronder zijn vriend Jacob Visbeen met succes hun overplaatsing richting de Oost aangevochten. Dit soort weerstand wordt niet gewaardeerd ook niet wanneer de mannen de wet en reglementen aan hun zijde hebben. Voor de duidelijkheid, het zijn geen plicht verzuimende militairen maar mannen die hun rol anders zien. Waar wachtmeester van den Berge veel collega’s hun netwerk ziet gebruiken om aan inzet te ontkomen bewandelt hij juist de officiële weg en zoals gezegd niet om aan inzet te ontkomen maar om zijn rol, duidelijk te krijgen. Helaas krijgt hij nogal wat over zich heen als wij zijn dagboek lezen.